Jak zepsuć komuś przyjemność z gry? Wypuścić trailer, który pokaże zbyt dużo. Jeśli dodamy do tego opis w sklepie Playstation cała „magia” rozgrywki uleci niczym powietrze z nadmuchanego balonu.
Little Nigtmares ekipy Tarsier Studios to gra, której najmocniejszym punktem jest klimat. Mała dziewczynka/chłopczyk/istota budzi się w ponurym miejscu. Bosy/a, odziany/na w żółty przeciwdeszczowy płaszczyk z naciągniętym na twarz kapturem posiada tylko jedną rzecz – zapalniczkę. Kim i gdzie jest, jak tutaj trafił/a? Nie wiemy. Przemierzając kolejne pomieszczenia szukamy jakieś wskazówki, która pomogłyby nam rozwikłać tę zagadkę. Obserwując surrealistyczne otoczenie, szukamy informacji, gdzie możemy się znajdować i jaki jest cel naszej podróży. Spotykani po drodze mieszkańcy, a może pracownicy zamiast ułatwić rozwiązanie zagadki powodują, że pytań pojawia się coraz więcej. Czemu zapalamy lampy, kim są te szare istotki podobne do skrzatów z bajek? Przepiękna, mroczna oprawa graficzna połączona ze świetnym udźwiękowieniem pozwala byśmy część tej historii napisali sobie sami w głowie. Niestety opis w sklepie i nieopatrznie obejrzany trailer przed rozpoczęciem gry pokazał i odpowiedział na zbyt dużo pytań… Gdyby pozwolić dać opowiedzieć historię samym graczom, Little Nightmares na pewno by na tym zyskało. Odkrycie zbyt wielu kart obdarło ją trochę z „magii”.
Wędrując po korytarzach czy pomieszczeniach wielokrotnie zachwycałem się ich wyglądem. Co jakiś czas pojawiała się w moje głowie myśl – skąd oni brali inspiracje albo jeśli te sceny są obrazami z ich dzieciństwa, to gdzie oni je spędzili. A ci wszyscy przeciwnicy naszego bohatera/ki – mistrzostwo. Drobne szczegóły, które nadają charakter i klimat. Umiejętnie dobrana muzyka i dźwięki niejednokrotnie spowodowały, że po plecach przebiegały mi ciarki. Pod względem audio-wizualnym jestem zachwycony. Niestety jest kilka rzeczy, których wybaczyć nie mogę.
Na minus na pewno musimy zaliczyć jej długość. Pewnie przechodząc ją jeszcze raz, nie robiąc screenów, wiedząc jak rozwiązać niektóre zagadki raczej zamknąłbym się w 3 -4h. Dodając do tego cenę – 84 zł nie mamy czym się zachwycać. Sterowanie proste i intuicyjne w większości przypadków nie sprawia problemów. Pojawiają się one, kiedy musimy poruszać się np. w głąb sceny lub wykonać precyzyjne skoki. Wtedy niestety często zmuszeni jesteśmy do powtarzania danego fragmentu. Irytujący jest też czas ładowania gry po naszej porażce. Nie jest przesadnie długi, ale kiedy po raz 5 czekamy na załadowanie się sceny, klimat na tym traci. Osobną ciekawostką jest sposób zapisu gry. O ile często cofani jesteśmy raptem o kawałek drogi, sytuacja się zmienia, gdy wyjdziemy z gry. Czasami zmuszeni jesteśmy pokonywać dłuższe fragmenty jeszcze raz.
Wyzwania i zagadki stawiane przed nami nie należą do najtrudniejszych – czasami musimy coś przesunąć, żeby dostać się wyżej, czasami wystarczy ostrożnie przekraść się pomiędzy „paskudami”. Większość rzeczy przechodzi się intuicyjnie, część wymaga kilkukrotnej próby, by odkryć prawidłową kolejność naszych czynności. Przy ucieczkach wskazana jest precyzja i wyczucie. Wielokrotnie się zdarzało, że zostałem złapany po tym, jak źle oceniłem odległości (przeklęta perspektywa) i np. w coś uderzyłem. Mimo, że wachlarz opcji nie jest zbyt imponujący, nie odczułem jakiegoś wielkiego znudzenia robiąc to samo. Zasługą tego jest fakt, że nie mogłem się doczekać co nowego i „pokręconego” czeka na mnie dalej.
Jeżeli lubicie logiczne platformówki w mrocznych klimatach Little Nightmares powinna Wam się spodobać. Nie czytajcie tylko o niej i nie oglądajcie filmów, gdyż pozbawicie się wtedy części frajdy z odkrywania historii właściciela/lki żółtego płaszczyka. Jeśli dodatkowo traficie na przecenę bierzcie w ciemno. Mimo, że krótka i nie pozbawiona wad nadrabia to wszystko klimatem.
