Procesor: Intel i7-3770K @ 4.0GHz
RAM: 16GB DDR3
Karta graficzna: NVIDIA GeForce GTX 680 2GB
System: Win10 x64
Dysk SSD: Samsung EVO 850 500GB
Elex działa płynnie nawet na już dość wiekowej konfiguracji osiągając około 40 fps przy ustawieniach maksymalnych. Po delikatnym obniżeniu odległości renderowania i zmniejszeniu jakości cieni gra działa w stałych 60 klatkach na sekundę przy rozdzielczości 1080p.
Elex jest kolejną, po serii Risen, grą z gatunku RPG stworzoną przez niemieckiego developera Piranha Bytes, znanego w Polsce głównie za sprawą serii Gothic, z której zresztą gra czerpie wiele inspiracji. Niestety, oprócz pozytywnych aspektów Elex odziedziczył także masę błędów i niedociągnięć znanych z poprzednich produkcji Piranii. Gra osadzona jest w otwartym, postapokaliptycznym świecie, ogarniętym konfliktem pomiędzy czterema frakcjami walczącymi o elex, minerał będący źródłem energii, który pojawił się wraz z uderzeniem komety i na zawsze zmienił wygląd Magalan.
Pierwszą z frakcji są Berserkowie pragnący uzdrowić planetę dzięki „Wszechsercom” – roślinom wyhodowanym przy pomocy elexu, które zasadzone na pustkowiach przywracają okolicę do życia. Uważają oni wszelką technologię za zło, a ich prawo zakazuje jej użytku. Podczas walki wykorzystują magię oraz średniowieczny ekwipunek w postaci wszelakich mieczy, toporów, kusz czy łuków.
Drugą z frakcji są Klerycy, ugrupowanie o poglądach całkowicie odmiennych niż Berserkowie. Wielbiący technologię wyznawcy Calaana, boga, który poprzez proroctwa, próbował ostrzec ludzkość o nadchodzącej apokalipsie. Gromadzą oni osiągnięcia technologiczne „starego” świata wkorzystując je w boju. Klerycy wybudowali także miasto pod kopułą, otoczone barierą bezpieczne miejsce, do którego wstęp ma każdy bez względu na pochodzenie, w celu pozyskania nowych wyznawców Calaana.
W grze spotkamy także Banitów, uzależnionych od dopalaczy, mających na uwadze głównie swój zysk degeneratów, którzy uważają się za wolnych, jednak tak naprawdę niewiele różniących się pod tym względem od innych ugrupowań i będących pod panowaniem Księcia. W przeciwieństwie do Berserków i Kleryków, Banici używali w boju głównie broni palnej oraz materiałów wybuchowych. Ich miasto wybudowane z odpadków i złomu położone jest na pustyni.
Ostatnią frakcją są zimni i brutalni Albowie, stale zażywający elex pod którego wpływem wyzbywają się ludzkich emocji i zyskują siłę. Tak jak klerycy, w walce posługują się zaawansowaną technologicznie bronią a na terenach pod ich panowaniem panuje wieczna zima. Na czele tego ugrupowania stoi Hybryda, tajemnicza postać, która „widzi wszystko” przez co każdy Alb wykonuje jej rozkazy bezwarunkowo, ponieważ ma świadomość że w przypadku niepowodzenia czeka go śmierć. Taki właśnie los miał spotkać Jaxa, głównego bohatera gry, który niegdyś był jednym z Albskich dowódców i cudem uniknął śmierci po niewykonaniu powierzonej mu misji.
Każda z frakcji w grze ma odmienną oprawę graficzną, własne otoczenie i styl powiązany fabularnie ze sposobem w jaki wykorzystuje elex. Sprawia to że momentami świat Magalan potrafi być naprawdę klimatyczny, wyglądać unikalnie i pięknie. Jednak cały ten urok kryje się gdzieś głęboko, zasypany masą błędów i niedociągnięć które skutecznie niszczą uczucie immersji. Gra jest naprawdę trudna, szczególnie w początkowych etapach rozgrywki, co samo w sobie może się podobać, wystarczy spojrzeć na popularność serii Drak Souls. Niesety, nie tym razem, ponieważ system walki w Elexie jest toporny, mało satysfakcjonujący i sprowadza się do klikania na przemian dwóch przycisków, okazjonalnych użyć umiejętności specjalnej i biegania w kółko, gdy skończy się nam wytrzymałość. Przez pierwsze parę godzin rozgrywki jedno czy dwa uderzenia nawet najsłabszych przeciwników kończą się śmiercią naszej postaci, zmuszając gracza do wykorzystywania niedociągnięć w sztucznej inteligencji. Jax posiada plecak odrzutowy, który pozwala na kilkusekundowy lot. Oprócz zwiększenia mobilności naszej postaci można go wykorzystywać także w walce, jednak zazwyczaj nie w sposób przewidziany przez twórców. Wystarczy wlecieć na większy kamień czy dach budynku i ustawić się w odpowiednim miejscu, aby przeciwnicy „zgłupieli” i zaczęli biegać w kółko czy strzelać w ściany.
Ważnym aspektem rozgrywki jest system towarzyszy znany z poprzednich produkcji studia, pozwalający nam zwerbować do drużyny NPC którzy wyruszą z Jaxem w podróż i wspomogą go w boju. Niestety, przez wysoki poziom trudności na początku gry będziemy zmuszeni unikać przeciwników licząc na pomoc naszego kompana. A z tym bywa różnie, ponieważ, jak w przypadku przeciwników, AI towarzyszy na pewno nie zachwyca. Sprzymierzeńcy często ignorują przeszkody podczas walki dystansowej, radośnie strzelając w ścianę tuż przed sobą, wysadzając się przy tym w powietrze.
Elex stara się połączyć w sobie różne style, zarówno walki, jak i stylistyki świata, co chyba przerosło Piranha Bytes, ponieważ każdy z tych elementów sprawia wrażenie niedokończonego. Animacje postaci, a w szczególności mimika ich twarzy niedopasowana do nastroju, to pierwsze co rzuca się w oczy po uruchomieniu gry. Postacie wyglądają na niewzruszone, a ich ruchy są sztywne niezależnie od sytuacji, co przywodzi na myśl gry z poprzedniej dekady. Również dialogi pozostawiają wiele do życzenia. Pomimo sporej ich liczby są one pozbawione sensu i spójności. W trakcie rozmowy bohatera z napotkanymi osobami często ma się wrażenie, że nikt tych dialogów przed publikacją gry nie czytał, odpowiedzi nie są dopasowane do pytań, a całość sprawia wrażenie, jakby postacie wzajemnie się nie słuchały.
Gra oczywiście ma swoje pozytywne aspekty. Pomysł na całość jest świetny a takiej różnorodności świata nie znajdziemy w żadnej innej grze. Jednak wszystkie opisane powyżej niedopracowania pozostawiają pewien niesmak i odbierają całą przyjemność z rozgrywki.
